ΛΑΙΚ ΧΙΑΡ… ΝΟΟΥΓΟΥΕΡ
gamaxixi 30/12/08
skonaki 249-30/12/08
Χριστουγεννιάτικα βρέθηκα σαν καλός σώγαμπρος στο γυναικοχώρι κατά Θεσσαλία μεριά, όπου και πέρασα με όλο το σόι μπέικα και με πεθερά για παίνεμα! Η πίτα θεσσαλική με κόθορο και ο βλάχος στα τυριά του! Παρεμπιπτόντως, θαύμα το γεμιστό μελομακάρονο. Και του χρόνου!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ
Κατά την επιστροφή μου την τελευταία Κυριακή του χρόνου, θαμπώθηκα στο εθνικό δίκτυο από την εγρήγορση της κρατικής μηχανής με τις παρκαρισμένες αλατιέρες και τα σακιά αλατιού και δεν το πίστευα.
Η τροχαία πάντα παρούσα να συμβουλεύει και όχι να σημαδεύει και απόρησα. Τσιμπήθηκα να διαπιστώσω αν ήμουν σε κάποια ωτοστράτα.
Τότε ήταν, που μου δόθηκε η αφορμή να πείσω τον εαυτό μου, ναι αυτόν τον ξερόλα και τον καθόλα δύσπιστο, να κάνει μια καινούργια αρχή, κάποια βήματα προόδου, έστω και με την ευκαιρία του νέου χρόνου …και μου φαίνεται ότι τον έπεισα για τα καλά.
Το βραδάκι με βρήκε στο σπίτι, λίγο πριν τις ειδήσεις, να βάζω τα ΘΑ και τα ΠΡΕΠΕΙ σε μια λογική σειρά…
- Είπα να είμαι πάντοτε ευγενής οδηγώντας και αντί για μούντζα να κάνω το σήμα της νίκης, να μην αδειάζω το τασάκι μου στο κόκκινο φανάρι και να βουλώσω και καμιά εξάτμιση.
-Είπα στη μηχανή να φοράω το κράνος, όχι στον αγκώνα μα στο ξερό μου.
-Είπα να κάθομαι στη σειρά μου και να μην εφευρίσκω ο πολυμήχανος τρόπους υπερπήδησης αυτών που προηγούνται.
-Είπα ν’ αφήσω τις δικαιολογίες και να πληρώνω άμεσα φόρους και υποχρεώσεις, όπως απαιτώ να μου κάνουν όλοι οι άλλοι.
-Είπα να μην παίρνω άδεια από τη σημαία και κάνω τις αργίες μίνι διακοπές και ν’ αποβάλλω την δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα, κόβοντας το μακρύ μου νύχι.
-Είπα να σκίσω όλα φακελάκια και να μην δανείζομαι άλλο για καλοπέραση παρά μόνο για τοποθέτηση.
-Είπα ν’ αφήσω τον ωχαδερφισμό μου και να νοιάζομαι για τον διπλανό μου και όχι μόνο για την ωραία κυρία του και ν’ ακούω τον κουμπάρο μου και όχι όπως πάντα την κουμπάρα.
-Είπα να κατεβάζω τα σκουπίδια, όχι αφού περάσει η σκουπιδιάρα και όταν βγάζω βόλτα τη Τζίλυ να παίρνω μαζί μου φαρασάκι και σακούλα.
-Είπα να μη ξαναπετάξω μπουκάλι σε διαιτητή και ούτε να χλευάζω τους επόπτες. Να μην δέχομαι παράγκες, ούτε να ζητάω κάλπικα πέναλντυ και πρωταθλήματα.
-Είπα επιτέλους να ψηφίσω αυτά που αναφέρω στα γκάλοπ όταν με ρωτάνε και όχι αυτό που πρέπει όταν πρέπει και να πετάξω σημαίες και κομματικές ταυτότητες και ίσος με όλους να αξιολογηθώ.
-Είπα να μην ζητάω εξαίρεση και να είμαι ο κανόνας.
Και πόσα άλλα είπα…
«Και με όλα αυτά τα ΘΑ και τα ΠΡΕΠΕΙ, θα έχω το ίδιο όνομα και την ίδια ταυτότητα; Θα μένω ακόμα Ελλάδα; Θα μπορώ να πηγαίνω στα εκτός έδρας και να φεύγω πρώτος;» ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ!
…. «Σε δέκα λεπτά να κλείσετε, γιατί θα μπούμε μέσα» ακούγεται μια φωνή στις ειδήσεις και αυτόματα ενεργεί σαν αόρατο μπλάνκο και σβήνει στη στιγμή όλα τα ΘΑ μου και τα ΠΡΕΠΕΙ μου!
Η δημοκρατικότερη, ever and forever, ατάκα!!!
Έκλεισα την τηλεόραση, άνοιξα το ραδιόφωνο κι έπεσα πάνω στον Μακρόπουλο, που τραγουδούσε λες και ήταν βαλτός:
« Κρίση, με πιάνει κρίση, δεν είμαι αντικείμενο για χρήση…»
Εκεί ήταν που είπα καληνύχτα στην πρόοδο μου.
Να αλλάξω εγώ και ο συνδικαλιστής;
Δεν ξέρω ποιος ήταν, ούτε που πρόσκειται και τι πρεσβεύει.
Διαισθάνομαι τους όποιους φόβους του, μα δεν μου έμοιαζε για φοβισμένος.
Συμφωνώ… ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, μα με το άκουσμα αυτό σκανδαλίζομαι αντί να συνδικαλίζομαι!!!
Συνδικαλίζομαι, σημαίνει διεκδικώ τα συμφέροντά μου ως εργαζόμενος.
Ο συνδικαλιστής, εκλέγεται από μένα για να με οργανώσει και να προβάλει κοινές διεκδικήσεις και αιτήματα. Δεν με οργανώνει με την ντουντούκα του στο τι να πω και ούτε μου απαγορεύει να ψωνίσω, την μια και δεδομένη αυτή Κυριακή. Και αυτό δεν είναι αντίδραση, ούτε συντήρηση, απλά αγανάκτηση.
Απόψεις, που σηκώνουν συζητήσεις με πολλές αντικρουόμενες θέσεις.
Όλοι έχουν δίκιο και αντίλογο δεν δέχονται…
ΝΑΙ, ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, που είναι δεδομένο και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αλλά επειδή πήρε το αυτί μου και για Κερκόπορτες, καλό είναι να μην ξεχνάνε και τον Δούρειο Ίππο, ιστορικά μιλώντας…
ΤΕΛΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ
Και μ’ αυτό το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τι θα γίνει επιτέλους;
Μαρτυρικό απόκεντρο θ΄απογίνει!
Αποκλεισμένη λωρίδα ενοποιημένων αρχαιοτήτων!!! Η ελληνική Γάζα!
Και όσοι εργάζονται και μετακινούνται, πόσο ήρωες μπορεί να είναι; Καθημερινές ασκήσεις νεύρων, σαν τη πρωινή σουηδική στο στρατό με την τσίμπλα… «Στραβάδια θα πήξετε!»
Όλο συνθήματα και προστακτικές, μα όχι προτάσεις!
Δογματισμοί με ρίμες!
- Γιατί δεν δημιουργούνται σχολές εκμάθησης συνδικαλιστικής πρακτικής ή έστω και ταχύρυθμα σεμινάρια με σύγχρονες μεθόδους για τις σημερινές απαιτήσεις, αφού όλα ακολουθούν την εξελικτική πορεία και εξελίσσονται;
- Γιατί δεν δίνουμε δύναμη στα συνδικάτα, τέτοια που να μπορούν να κυβερνήσουν και επιτέλους να ησυχάσουμε; Ποιος θα κινητοποιεί τότε και γιατί;
- Γιατί δεν μεταφέρονται όλα τα υπουργεία και οι κρατικές υπηρεσίες στο Μητροπολιτικό Πάρκο; Αφού κάποιοι θέλουν να οικοδομηθεί, ας οικοδομηθεί σοφά! Μονάχα ας αφήσουν τους αεροδιάδρομους για τις πορείες!
Αστεία ή σοβαρά, ευτράπελα ή ανεδαφικά, η ουσία είναι μια: ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, που δεν είναι καθημερινή!
