Να το, να το
το δαχτυλίδι!
Συμβιβαζόμαστε, δε χωριζόμαστε
κι αυτό είναι λάθος.
Υποκρινόμαστε, πως αγαπιόμαστε… Μαρινέλλα, singing.
Ανασχηματισμός, νέο ξεκίνημα, χειροκροτήματα, χαμόγελα.
Ήταν, που δεν τον ενδιέφερε η καρέκλα… Ήταν, που δεν τον ένοιαζε η εξουσία… Φαντάσου και να τα ‘θελε διακαώς!
Και όντως, ήθελε την συναίνεση και όντως, ήθελε να δώσει λύση κι αν τη συναίνεση την αποζητούσε μονάχα για το κόμμα του, ο ίδιος ήταν που έδωσε τη λύση, μαζί απ’ ότι φαίνεται και το δαχτυλίδι.
Από το «Θείε, τα άλλα παιδιά δε με παίζουν» στο «Θέλεις να παίξουμε, έχω και μπάλα» ολόκληρη η Ελλάδα για μια μέρα άκουγε και έπλεκε σενάρια μπρός στη τη τηλεόραση, αναμένοντας το πρωθυπουργικό διάγγελμα και παρακολουθούσε μ’ ανοιχτό το στόμα.
Νωρίτερα, τηλέφωνα, κατ’ ιδίαν συναντήσεις και επαφές, υπογραφές και παραιτήσεις , πλοκή κι ανατροπές. Προτάσεις στο κενό, μέχρι και που η πρωθυπουργική παραίτηση φαινόταν στον ορίζοντα επικρατέστερη για πανστρατιά και ομοψυχία, μα οι προτροπές ήταν άλλες και άμεσες, παρά την όποια φόρτιση.
Αλλαγή πορείας, η ύστατη λύση; Σίγουρα, όχι προμελετημένη.
Ν’ αλλάξει τρόπο κυβέρνησης και να αφήσει τις παρέες, φαίνεται να αναφώνησε η συνονόματος κατά τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, πριν τις εξελίξεις και ίσως να ήταν καταλυτική κι αυτή η παρέμβαση.
Σίγουρα ήταν και άλλες και μάλιστα πιο άμεσες και οικείες.
Επιτέλους, ήρθε η ώρα του διαγγέλματος. Προσέχαμε συντακτικό και έκφραση, μέχρι και τη γλώσσα του σώματος. Σκανάραμε συναισθήματα.
Και ως γνωστόν, γι’ αλλού τραβήξαμε κι αλλού πήγαμε…
Τζάμπα το μελάνι και οι φαρδιές υπογραφές. Στο κάλαθο… αρχειοθετήθηκαν και άμεσα ανακυκλώθηκαν. Πάνε τα σενάρια στα παράθυρα, πάνε και οι ελπίδες μόλις έπεσε το σύνθημα. Κατευθείαν στη ντουλάπα. Καλά ταγιέρ και κοστούμια κατέβηκαν και κατευθείαν στη stirela.
Αρχίσανε τα τηλέφωνα και οι άκρες. Ονόματα κυκλώθηκαν κι άλλα σβήστηκαν. Το blanco , η γομολάστιχα και το delete στα καλύτερά τους. Κρεμάλες, καραμπόλες και τρίλιζες.
Ανασχηματιστήκαμε και πορευόμαστε.
- «Οι μετρήσεις αργούν; Προσέξτε τη διατύπωση.»
Πίσω από τον καταλληλότερο, όμως, μπορεί να κρύβεται άλλος… Τώρα, όμως, συμβιβαζόμαστε και μοιραζόμαστε τη καρέκλα. Τη καρέκλα, που κρέμεται πίσω της η ετικέτα. Μόνο που οι αριθμοί στην ετικέτα αυτή δε δείχνουν τιμή, αλλά ημερομηνία. Και είναι λήξης. Ευτυχώς για κάποιους και δυστυχώς για άλλους!
Κι αν φαντάζει τόσο εύκολος ο ανασχηματισμός και δείχνει στην πρώτη κιόλας μέρα του να τον αποδέχεται μέχρι και ο δείκτης του Χ.Α.Α, τότε γιατί δεν γινόταν πρωτύτερα, αφού και τέτοιες συμβουλές υπήρχαν;
Κι ας κάναμε ανασχηματισμούς ανά τρίμηνο. Να πάρουμε τα πάνω μας!
Θα μου πεις, πρωτύτερα και για ενάμιση χρόνο δεν έγιναν τα αυτονόητα, που να θέσεις την αναδόμηση σε διαβούλευση. Θα κλάταρε το σύστημα… της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Εδώ, κλάταρε το taxis!
- «Ναι. Αλλά τώρα έχουμε δυο αντιπροέδρους και μάλιστα βαρυσήμαντους και λιγότερο πολυμελή κυβέρνηση.»
- «Και χωρίς αρμόδιο και καθ’ ύλην υπουργό οικονομικών, που πάς;»
- «Είδαμε και πριν που είχαμε, που φθάσαμε.»
Πάντως, η νέα παρέα έχει και έργο να δείξει και πλέον γνώση και αποφασιστικότητα, μα πρέπει πρώτα να δείξει ομαδικότητα και να ξεχάσει το Ζάππειο και άλλες πρωτοβουλίες… για την ετικέτα της καρέκλας, ρε γ…!
Ένα, το επιμύθιο… «Χωρίς επικοινωνία δε πας πουθενά κι ούτε να κυβερνήσεις.»
Και μια η συμβουλή «Πρόσεχε το ζαβολιάρη. Και δε θα σε παίξει και θα σου πάρει τη μπάλα.»
gamaxixi 18-06-2011
