Σε μαύρο φόντο
Σαν στήλη άλατος μείναμε βουβοί
με τον άδικο χαμό
των συνανθρώπων μας
και εξ οργής και αγανάκτησης πενθούμε.
Μ’ ένα άσβεστο κερί!
Πώς να γεμίσεις αράδες με κενά μηνύματα,
να μπλέξεις προτάσεις μεταξύ τους
και να αραδιάσεις κρίσεις για τα τεκταινόμενα;
Και τα μελλούμενα, ποιά;
Ημέρα πένθους, ημέρα μνήμης,
ημέρα οργής και αγανάκτησης.
Ημέρα που οι γνωστοί άγνωστοι
πήραν κουκούλα, μάσκα και σακίδιο
και βγήκαν να δηλώσουν, τι;
Να δια-σπάσουν και να δια-δηλώσουν...
Κι εμείς που ήμασταν;
Που ήμαστε και που πάμε;
Τι με καθοδηγεί και τι με περιφρουρεί;
Ξέρω... η ψυχολογία του όχλου...
και η ψυχολογία του εργαζόμενου;
Απέχθεια και οργή!
Οργή για τον άδικο χαμό,
οργή και για την κουκούλα
που κρύβει την τσίπα,
κρύβει και την έμπνευση,
και τις περιφερόμενες Ερινύες
και που φανερώνει ένα αντί,
αντί να προστατεύει,
φορεμένη πάντοτε μαζί
μ’ ένα αναπάντητο γιατί!
Θρηνούμε και Δεν Ξεχνούμε!
Γιατί το μέλλον το θέλουμε
όχι στο μαύρο και στο γκρίζο,
μήτε στο δανεικό και αβέβαιο φόντο!
Δεν πρέπει να Ξεχνούμε...
gamaxixi
