Έχουμε πακέτο...
Καλό κουράγιο!
«Πάμε» είχαμε ακούσει και φύγαμε. Πήραμε το δρόμο που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, γιατί ήταν αυτονόητο, μιας και φοβηθήκαμε να μη βουλιάξουμε. Καλύτερα, άλλωστε, ν’ αλλάξουμε παρά να βουλιάξουμε! Δεν κοιτάζαμε πίσω και φύγαμε. Φύγαμε, άλλοι με όρεξη και άλλοι από ανάγκη με παρέα τη δυναμική και τη συναίνεση στο καλύτερο αύριο. Ακόμα και οι δύσπιστοι ακολούθησαν από μακριά.
Και ακόμα πάμε, μα πάμε μονάχα με ελπίδες, δίχως συντονισμό και με επιτηρητές. Κοράκια και κερδοσκόποι μας συντροφεύουν στο «πάμε» μας.
Αυτοί θέλουν να μας βοηθήσουν κι εμείς ζητάμε... πολιτική στήριξη των αγορών για να δανειστούμε! Εμείς θέλουμε να πάμε μπροστά και αυτοί θέλουν Κέρκυρες και Παρθενώνες! Δεν θέλουνε Δίστομο και Γοργοπόταμο!
Αυτοί μας στέλνουν τον Ολι Ρεν και εμείς, ΟΛΟΙ ΔΕΝ!
Και αυτά είναι τα πρώτα μέτρα. Θα ακολουθήσουν και δεύτερα λίγο αργότερα, γιατί τρώγοντας ανοίγει η όρεξή τους και γιατί όπως και να το κάνουμε έχουμε πλούσια ανταλλάγματα σαν χώρα και γνωρίσματα σαν λαός! Μετά θα έρθουν και τα αναπτυξιακά, αυτά που δεν πήραμε νωρίτερα... Για αυτό μας ευχήθηκαν καλό κουράγιο!
Στο «πάμε» μας αυτό, περάσανε οι πρώτες εκατό μέρες, έτσι άκαρπα, απλά ενημερωτικά και προσπερνούμε τους πέντε μήνες, μα το ίδιο έργο. Στο χαμένο χρόνο της ατολμίας, τα ΜΜΕ γράφανε σε οχτάστηλα πιθανά σενάρια, η αγορά στράγγιζε και οι τραπεζικοί και οι λοιποί θεσμικοί κάνανε πάρτι. Μέχρι και σε σουίτα της Πλατείας Συντάγματος βρεθήκανε για τα deal τους.
Ο χρόνος και τα χρέη όμως τρέχουν και κάποιοι ασχολούνται μονάχα με τις εξεταστικές. Εξεταστικές για το χτες και δεν εξετάζουν το αύριο. Έτσι, η συναίνεση κουράστηκε μόνη της και απέρχεται σιγά-σιγά. Και τη θέση της θα πάρει η αντίδραση.
Στο δικό μας «πάμε», κάποιοι κοιτάξανε κοντόφθαλμα πολιτικά και συμβουλεύτηκαν λάθος μετρήσεις ή κατά το ορθότερο φοβήθηκαν τις επερχόμενες. Έτσι, άνοιξαν το χρονοντούλαπο και έβγαλαν παλιές και αδιέξοδες πολιτικές. Πολιτικές, που φράζουν το «πάμε» μας!
«Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να νικάνε και οι άλλοι...» γιατί, κάτι τέτοιο μας θύμισε. Ας αντιληφθούν όμως που βρίσκεται τώρα το Αιγάλεω και σε ποια κατάσταση ο Ολυμπιακός και ας ξανακλείσουν στο συρτάρι αυτές τις παλιομοδίτικες πρακτικές και ας βάλουν φτερά στο «πάμε» μας, όσο είναι καιρός. Γιατί είναι και δικό τους «πάμε», ας μην το ξεχνάνε αυτό! Και εδώ, σ’ αυτό το «πάμε», είναι που δεν έχει αξία το ταξίδι, μα επιτέλους να φθάσουμε!
Κάποιοι κάνανε κιόλας την υπέρβασή τους, από τα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα, από χαμηλότερα αλλά και κάποιες προσωπικότητες. Πόσοι όμως από τους «εθνοπατέρες» και τους συν αυτώ τους μιμήθηκαν; ‘Η μήπως δεν βλέπουν τις ειδήσεις των 8.00;
«Όλοι οι Έλληνες, οι άνθρωποι του ενός μισθού, της καθημερινής σκληρής εργασίας, όλοι εκείνοι που δεν κρύβουν τα εισοδήματά τους είναι έτοιμοι να βοηθήσουν για τη σωτηρία της πατρίδας. Συγκινούμαι ειλικρινά όταν άνθρωποι του μόχθου με πιάνουν στο δρόμο και μου λένε ¨για την πατρίδα και το μισθό μου να θυσιάσω¨ Είναι μια απτή απόδειξη του μεγαλείου του ελληνικού λαού, που απαντά στην ατέρμονη και άδικη δυσφήμισή του τον τελευταίο καιρό.»
Και επειδή τόσα και τόσα ερωτήματα ακούσαμε και άλλα τόσα διλήμματα σ’ αυτό το «πάμε», και πριν και μετά, μήπως μπορούμε να ρωτήσουμε και εμείς;
- Αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου που βρέθηκαν στον ίδιο δρόμο, μόνο αυτά είπανε;
- Στο ίδιο δρόμο, δεν βρέθηκαν κάποιοι από τον Σ.Ε.Β., τίποτε πλοιοκτήτες ή offshorίστες; Ή αυτοί δεν κυκλοφορούν;
- Οι άνθρωποι των δυο και τριών μισθών, οι άνθρωποι των επιδομάτων, του 15ου και 16ου μισθού, τα golden boys, που ήταν; Σ’ άλλο δρόμο κάνουν βόλτα;
- Και χωρίς συναίνεση, τι γίνεται με την αναμενόμενη κοινωνική έκρηξη; - Περί αναπτυξιακής προοπτικής, τι και πότε;
- Τι να πρωτοπιστέψουμε; Ότι λεφτά υπήρχαν ή ότι τώρα έχουμε πόλεμο;
- Και στην κατακλείδα, ποιο από όλα αυτά τα χρέη εγώ δημιούργησα και πρέπει συνέχεια να πληρώνω;
«Κρίση, με πιάνει κρίση» Κρίση γύρω μου, στην αγορά, στο δρόμο, στην τσέπη μου, στο αφεντικό μου, στην ομάδα μου και τέλος με την πεθερά μου....
Κρίση συνείδησης σπάνια με πιάνει και προπάντων κρίση μνήμης... ποτέ. Είναι μήπως επειδή ξεχνάω γρήγορα ή ότι δεν εμβαθύνω;
Άραγε, πόσο σημαδιακό μπορεί να ‘ναι το τραγούδι που τώρα ακούγεται καθώς γράφω; «Let’s forget about tomorrow… for tomorrow never comes… forget domani…”
Εμείς, πάντως «πάμε» γενικώς στο αύριο και καλό μας κουράγιο!
gamaxixi 5/3/2010
