«Εδώ Σύνταγμα…
Εδώ Σύνταγμα!
Ξυπνήσαμε
και σας περιμένουμε...
Σας μιλάει η φωνή των ελεύθερων αγανακτισμένων…»
Ξυπνήσαμε απ’ ότι φαίνεται και δεν μας φοβίζουν ούτε και οι μπόρες.
Ξυπνήσαμε από το λήθαργο. Πετάξαμε το τηλεκοντρόλ, σηκωθήκαμε από τον καναπέ και γεμίζουμε πλατείες από μόνοι μας. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει η πολιτική μας δικτύωση, το κατάφερε η κοινωνική μας! Δεν κρατάμε πλαστικές σημαίες και διαμαρτυρόμαστε. Διαμαρτυρόμαστε αυθόρμητα, ελληνικά και με αξιοπρέπεια.
Δεν πιάνουν τόπο πλέον τα διλήμματα και ήρθε η ώρα να θέσουμε τα δικά μας. Και αυτά θα ‘ναι αληθινά και πατροπαράδοτα ελληνικά! Και συνεπώς συναινετικά… Γιατί, η συναίνεση δεν απαιτείται, μα κατακτιέται. Ούτε επιβάλλεται και είναι πηγαία από μόνη της.
Έτσι και η πρόσφατη, μάλλον άκαιρη αλλά αιφνίδια κίνηση σύγκλισης του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που εκτός από επικοινωνιακό χαρακτήρα τουλάχιστον δεν έδειξε αιφνιδιασμό στα άλλα συμβαλλόμενα μέρη και έτσι υπερθεμάτισαν των απόψεών τους, παραμένοντας αμετακίνητοι σε θέσεις που εξέφραζαν και πριν.
Κι αν αυτό λογίζεται σαν κίνηση τακτικής, φαντάσου… του πανικού!
Χρειάστηκαν 3,5 ώρες κεκλεισμένων των θυρών για να γίνει κατανοητή η έλλειψη συναινετικού κλίματος και που επιμόνως αποζητείται;
Εκτός και αν συναίνεση δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά το πάτημα…
Κι αυτό ήταν φανερό ακόμα και πριν την αιφνιδιαστική σύγκλιση του συμβουλίου. Μας το φανέρωναν οι διάφορες προσταγές απ’ έξω περί συναίνεσης και ομοψυχίας. Μας μάλωναν κιόλας…
Μας το φανέρωσε κι ο «ντελάλης» από τα ξένα, από τον «ομφαλό» της νέας Ευρώπης. Ο δικός μας αποσταλμένος, που είχε χρόνια αφωνία για τόσα και τόσα άλλα, μα έπρεπε τώρα, αυτή τη δεδομένη στιγμή να εκφράσει προσωπικές αγωνίες κι έτσι φωναχτά; Κρίμα, πολλά κρίμα, αλλά γιατί;
Η ημερομηνία λήξης στην ετικέτα πλησιάζει…
«Εδώ Ευρωζώνη… Εδώ Ευρωζώνη… Και δεν φεύγουμε απ’ εδώ!»
Με την άστοχη και επικοινωνιακού χαρακτήρα συνάντηση βγήκε κάποιο αποτέλεσμα; Το μόνο που κατάφεραν οι εμπνευστές της ήταν να μειώσουν ένα θεσμό, τον κορυφαίο στο πολίτευμά μας. Δεν κατάφεραν ούτε στοιχειωδώς να δείξουν πως ήθελαν τη συγκατάθεση από τη συναίνεση.
Η αγελάδα μονάχη της έχυσε κατάχαμα τη γεμάτη καρδάρα…
Γιατί, αν στα συρτάρια υπήρχαν άλλες μετρήσεις των τάσεων, άλλα θα μας έλεγαν και άλλα διαγγέλματα θα μας παραχωρούσαν απλόχερα, από κάποιο άλλο απάνεμο λιμάνι, ίσως της Γαύδου ή και της Πάρου... Όπως τότε, που πήραν την απόφαση για τη μορφή της βοήθειας που χρειαζόμασταν σαν ιδανική, με προαποφασισμένες ενέργειες και μάλιστα εν κρυπτώ. Βέβαια, τότε υπήρχαν τα λεφτά! Αλλά και τώρα υπάρχουν… Μόνο που υπάρχουν εκεί έξω κι εμείς ξεπουλάμε για να δανειστούμε! Και δεχόμαστε νέα μέτρα σαν αντίδωρο.
Κι όμως υπάρχει ακόμα χρόνος ικανός για επανόρθωση. Κι ας λένε οι δανειστές μας και οι κήρυκές τους περί του αντιθέτου. Γιατί, αυτό που τους τρομάζει πραγματικά είναι οι αυθόρμητα γεμάτες πλατείες και η εναντίωση στους στόχους τους, που αν και θαυμάζουν την ιστορία μας, περισσότερο λιγουρεύονται τα όποια πλούτη μας!
Είναι απλό. Πολύ απλό. Πέστε το mea culpa, πέστε το συγγνώμη… λάθος, πέστε το όμως, αληθινά και ξάστερα.
Η συναίνεση είναι ακόμα εδώ, κρυμμένη και απογοητευμένη, όμως αναμένει.
Κοιτάξτε μας ολόισια στα μάτια και πέστε αλήθειες. Αφήστε κατά μέρος τις αμερικανιές και την επικοινωνία και πιάστε επιτέλους την ουσία. Κοιτάξτε τη κοινωνία, πιάστε τον παλμό και τότε «πάμε μαζί όλοι».
Μπορεί το Δου Νου Του να θέτει ως απαραίτητο όρο για την εκταμίευση αυτή της δόσης την εγγύηση της οικονομικής σταθερότητας και συναίνεσης και αργότερα κι άλλα, μα ο δοσάς παραμένει δοσάς. Δοσάς είναι και τον κάνατε μπαμπούλα και αφέντη.
«Εδώ Σύνταγμα… Εδώ Σύνταγμα… ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ και σας περιμένουμε... εσάς και τις εξελίξεις!».
gamaxixi 29-05-2011
